موقعیت جغرافیایی استان

شرح گزارش برنامه

ما کجاییم و کجاها میرویم؟
برای اون دسته از عزیزانی که همانند بنده به تازگی کوهنوردی زیر زبان مبارکشان مزه کرده، شنیدن ترکیب پر طمطراقی به نام  "قلل طرح سیمرغ" هوش از سر خواهد برد. ما اصولاً اینجور مواقع از خودمون می‌پرسیم: "یعنی میشه یه روزی منم گواهی صعودش رو بگیرم؟"
خب! اول بذارید ببینیم این عبارت خوش رنگ و لعاب از کجا میاد. ایرانِ دوستداشتنی از 31 استان تشکیل شده که هر کدام تعداد زیادی قله رو در برمیگیره. میون این همه قله، اونی که از همه بلندتره به عنوان بام استان شناخته میشه. به مرور زمان طرحی به اسم سیمرغ پدیدار شد که شامل مجموع 31 قله مرتفع استان های مختلفه.  حالا هدف از این برنامه چی بوده؟
-        آشنایی با جغرافیای سرزمین پهناور و بی نظیری به اسم ایران
-        درک بافت اجتماعی و فرهنگی غنی سراسر کشور
-        ورزش، نرمش، سلامتی!
استان قم
این استان که از چهار طرف توسط تهران(در شمال)، اصفهان(درجنوب)، سمنان(در شرق) و مرکزی(در غرب) احاطه شده، در ناحیه گرم و خشکی از جغرافیای ایران قرار داره و مرکزش هم شهر قم هست. این استان بعد از البرز کوچکترین استان کشور به حساب میاد اما یکی از قطب های گردشگری مذهبی ایرانه و به دلیل اینکه شاهراه ارتباطی استان های شمالی و جنوبی هم هست، اهمیت ویژه ای داره. متوسط ارتفاعش از سطح دریا 800 متره و فردو یکی از روستا های معروفش هست و ما هم همون حوالی کار داریم.
قم محل قرارگیری آرامگاه حضرت معصومه(س) و مسجد جمکران و یکی از قطب های تولید خوشمزه ترین سوهان، ارده و شیره خرما و انگور کشور است و مردمان مذهبی و البته خوشروی این استان با لهجه شیرین خود از میهمانان استقبال می کنند
برف انبار، یکی از اون سی و یکی
بنا رو بر این داشتیم که صبح کله سحر روز 25 تیر با یه اکیپ از بروبچه های باشگاه آلپ بریم و دستمون رو بزنیم نوک قله خلنو و برگردیم. اینطوری عضلات چهارسر، دو قلو و همسترینگ و باقی روفقاشون رو آماده برنامه سبلان و دماوند میکردیم. اما متاسفانه به دلیل وضعیت بد جوی و با تشخیص سرپرست برنامه، به جهت اینکه تیم رنگ استراحت رو به خودش نبینه، به جای خونه نشینی، رفیتم سمت قله برف انبار که به بام استان قم معروفه.
هی رفتیم و هی رفتیم!
راس ساعت 4:30 صبح از پل سیدخندان تا پای کوه 4 ساعت مینی بوس سواری کردیم. از تهران رفتیم قم(کمربندی)، بعد به سمت کهک و فردو(به دلیل اینکه مسیر خیلی سرراست نیست، شما رو به فایل GPS پیوستی ارجاع میدم. سرپرست محترم برنامه از تهران تا پای کوه مسیر رو رکورد کرده که به نظرم دمش گرم).
فراموش نکنید که با وجود گذر از کمربندی و اقلیم خشک منطقه، به دفعات به اماکنی میرسید که امکان خرید برخی اقلام وجود داره ولی تهیه مایهتاج ضروری برنامه یک روزه از مبدا حرکت انتخاب مناسبتری هست.
بالاخره رسیدیم
حدود ساعت 8 صبح پای کوه بودیم. پنج دقیقه آخر مینی بوس سواری به گذر از بین باغاتی گذشت که محصولات تابستونی داشتند و البته تقریبا هیچ چیزی برای ناخونک زدن باقی نمونده بود و تمام محصولات چیده شده بود. اما همچنان دیدن باغات سرسبز در این نقطه از کشور برای ما حس خوشایندی رو ایجاد می کرد.
مینی بوس رو پارک کردیم(یعنی راننده گرامی پارک کردند) و حدود 5 دقیقه تا رسیدن به یک جوی آب قدم زدیم. قله دقیقا از همینجاها هم دیده میشه.
آنچه در دوره‌ کارآموزی کوه‌پیمایی و همچنین برنامه‌های صعود متعدد خواهیم آموخت را از یاد نخواهیم برد: "هیچ قله‌ای آسون نیست!" . به همین جهت بنا را بر آن می‌گذاریم که برف انبار با آنکه چالش خاصی ندارد و با پیمایشی حدوداً چهار کیلومتری و ارتفاع گیری ششصد و پنجاه متری را می‌طلبد، همچنان اسمش قله است و ما در مسیر کوهپیمایی با کسی یا چیزی شوخی نداریم! پس راس ساعت هشت صبح با اراده و دقت نظر اتومبیل را ترک می کنیم و از میان باغاتی که گرمای تابستان رمق آنها را کشیده است پای در مسیر ماشینرو می‌گذاریم. پس از چند دقیقه چشمه‌ای مقابلمان رخ نمایی می‌کند که به دلیل حمل آب به میزان کافی، هیچ وقفه‌ای در حرکت گروه ایجاد نمی‌کنیم. پس از گذشت ده دقیقه و به تشخیص سرپرست برنامه، پای کار و درست در نزدیکی گوسفندسرا به صرف صبحانه‌ای پانزده دقیقه می‌پردازیم. لازم به ذکر است که قله از این محل قابل رویت است و این یعنی مسیر پرپیچ و خمی پیش رو نداریم. پیمایش جدی از این محل به سرقدمی آقای مهدی برزگر آغاز می‌شود.
تا به حال داس در دست گرفته اید؟ بله! داس. این دقیقاً نقشه مسیری است که برای صعود برف انبار باید طی کنید. با وجود اینکه پاکوب مسیر به راحتی قابل رویت است، در میانه راه چند تابلو فلزی نصب شده که جهت حرکت را برای شما مشخص می کند. شیب مسیر همواره کند اما پیوسته ادامه می‌یابد و پس از طی مسافتی اندک، جهت افزایش ارتفاع در دامنه کوه به سمت راست منحرف می‌شویم. حین پیمایشمان و به دلیل وجود مشکل یکی از همنوردان با کفش ترکینگش، به ناچار دو نوبت توقف می‌کنیم. نگارنده معتقد است که تاخیرهای صبحگاهی ویا وقفه‌هایی از این دست نمی‌بایست در گزارش برنامه درج شوند اما به چه دلیل در این گزارش به این نکته اشاره شد؟ حال به پاسخ می‌پردازیم:
1.    در پیمایش کوهستان، کار تیمی از مهمترین ملاحظات است. هیچکس از دیگری جدا نیست. رقابتی وجود ندارد. همه برای هم و در یک صف به سمت قله حرکت می‌کنیم. حتی اگر اهداف شخصیمان بایکدگیر تفاوت داشته باشد ما یک تیم و هیچکس از عقبدار جا نمی‌ماند.
2.    در صورتی که عضوی از گروه دچار مشکل شود، حتماً و حداقل یک نفر دیگر از تیم می‌بایست در کنار او بماند. تاکید می‌کنیم که اصلاً مهم نیست در جنگل‌های آمازون باشیم یا همین توچال خودمان! هیچکس در هیچ نقطه‌ای تنها نمی‌ماند.
3.    همین قلل به ظاهر ساده گاهی ما را دچار چالش‌هایی میکنند که مجبور به استفاده از کیف کمک‌های اولیه خواهیم شد. پس در هر زمان و مکانی در طبیعت و کوهستان کیف کمک‌های اولیه را فراموش نکنید. حتماً با من هم نظرید که تغذیه کافی، پوشاک مناسب و هدلامپ هم از این قاعده مستثنی نیستند.
بسیار خب! برویم سر اصل مطلب. پاکوپ مسیر به روشنی شما را تا قله هدایت می‌کند و مسیر یال تا زیر قله نیز تقریباً تراورس پیشمایش می‌شود اما دامنه تا یال به شما تذکر می‌دهد که حتماً از کفش ترکینگ مناسب و ساقدار استفاده کنید. خطر سُر خوردن در برخی نواحی وجود دارد و متاسفیم که به استحضار سروران گرامی برسانیم عده بسیاری از کوهنوردان عزیز این مسیر را بدون کوچکترین امکاناتی و بعضاً به همراه خانواده و فرزندان خردسالشان طی می‌کردند! یک جفت کفش پاشنه بلند کم بود تا جنس جور شود! البته پر واضح است که این عزیزان به دفعات سُر می‌خوردند و یا در بخش هایی از مسیر علاوه بر ذکر نام ائمه اطهار، سرعت صعود و فرود سایرین را به حداقل می‌رساندند. ما کوهنوردان صبر بالایی داریم و به هیچ وجه ناراحت نخواهیم شد اما به ما حق بدهید که نگران بشویم. یک حادثه، پیچ خوردن مچ پا، آسیب دیدن زانو در درازمد و.... ! واقعاً این بهشت به این سرزنش نمی‌ارزد.

با وجود آنکه خودمان را برای گرمای شدید آماده کرده بودیم، وزش شدید باد جان تازه‌ای به ما و کوهستان داده بود (نکته چهارم: هیچ وقت بادگیر مُشتی فراموشتان نشود). زیر قله با شیب نسبتاً تندتری رو به رو می‌شوید که با زیگزاگ زدن‌های نسبتاً بلند و بدون کوچکترین دردسری به قله خواهید رسید. جنب قله پناهگاهی از جنس کانکس قراردارد. دره کناری خالی از برف بود. اقلیم منطقه خشک و بیابانی است و از فراز قله می‌توان روستای جاسب، قله لارها، شهرک روحانیت و قله سعید شاه را به نظاره نشست. طی نمودن مسیر از پای کار تا قله به دلیل وقفه یاد شده حدود 2 ساعت زمان برد. به خاطر داشته باشید که حداقل یک و نیم لیتر آب آشامیدنی، تنقلات قندی و میوه به همراه داشته باشید.
به دلیل عدم وجود چالش خاص در مسیر و آمادگی فیزیکی و تجهیزاتی گروه، راس ساعت سیزده و با سلامت کامل به محل پارک خودرو باز گشتیم. در مسیر بازگشت نیز جهت خرید و تجدید انرژی برای مدت سی دقیقه در مجتمع مهتاب وقت گذراندیم(با حفط پروتکل‌های بهداشتی) و راس ساعت هفده نیز در محلی که صبح به هم ملحق شده بودیم از یکدیگر خداحافظی کردیم.

اطلاعات برنامه:
-        مسیر: تهران – قم(کمربندی) – فردو
-        مدت زمان حرکت از سیدخندان تا پای کوه: 4 ساعت
-        ارتفاع قله: 3200 متر
-        میزان صعود: 600 متر طی 4 کیلومتر
-        پیمایش صعود: 2 ساعت
-        پیمایش فرود: یک ساعت
-        چشمه در مسیر: ابتدای مسیر حرکت