برنامه‌ی صعود قله‌ی دوشاخ با عنوان گام دوم صعود پلکانی آماده سازی صعود قله‌های سبلان، علم کوه و دماوند به همراه ۳۴ نفر از همنوردان در ساعت ۵:۱۵ صبح از شهرک بام تهران واقع در شمال سعادت آباد شروع شد.قله‌ی چین کلاغ از دو مسیر قابل صعود است. یکی مسیر داخل دره‌ی بیدستان و دیگری یال شرقی دره. مسیر انتخابی ما، داخل دره بود که با پاکوبی مشخص در کنار بستر رودخانه امتداد می‌یافت. پس ازحدود ۴۵ دقیقه به چشمه اول رسیدیم و به پیمایش در کنار بستر رودخانه ادامه دادیم. در ساعت ۶:۳۰ در کنار چشمه‌ی دوم که مکانی پُر درخت هم بود برای استراحت و صرف صبحانه توقف کردیم.پس از نیم ساعت استراحت، برای رسیدگی بهتر، تیم توسط سرپرست به دو گروه تقسیم شد. دو گروه با فاصله‌ی کمی، به پیمایش در مسیری که همچنان کنار بستر رودخانه بود ادامه داد. کم کم از دره خارج می‌شدیم و دامنه‌ی جنوبی چین کلاغ که به قله منتهی می‌شد، پیش رویمان خودنمایی می‌کرد.در نهایت به دامنه‌ی جنوبی چین کلاغ که شیب نسبتاً تندی هم داشت رسیدیم. بدون هیچ چالشی، به مسیرمان در پاکوب که بخش‌هایی از آن به شکل زیگزاگ بود ادامه دادیم. در اواسط مسیر، جایی نسبتاً مسطح به همراه تخته سنگ‌هایی بود و مناسب برای استراحت. پس از دقایقی استراحت به مسیرمان ادامه دادیم و در نهایت در ساعت ۸:۳۰ هر دو تیم به قله‌ی چین کلاغ رسید. از روی قله‌ی چین کلاغ، در غرب قله‌های سولدار، بندنوش و بندعیش مشخص بود.پس از استراحت، در ساعت ۹ هر دو تیم، پشت هم مسیر را در جهت شمال ادامه داد. در دور دست، قله‌ی دوشاخ مشخص بود. پس از فرود کوتاهی از قله‌ی چین کلاغ، در یک دوراهی، مسیر را به سمت چپ (شمال غربی) ادامه دادیم. این مسیر، در بخش‌هایی بدون شیب بود و در بخش‌هایی شیبِ رو به پایین داشت که در نهایت به پایین‌ترین بخشِ خط الراس که گردنه یا زین اسبی کارا بود می‌رسید. گردنه کارا که آن را با عنوان «گردنه یون» نیز می‌شناسند در ارتفاع ۲۶۱۰ متری است. در این گردنه، یک تابلوی راهنما نیز وجود داشت.بعد از گردنه کارا، پاکوبِ پیشِ رویمان در جهت شمال غرب با شیب نسبتاً تندش مشخص بود. این مسیر نسبت به مسیری که طی کرده بودیم پوشش گیاهی انبوه‌تری داشت. طوری که گل‌های زیبای بهاری، لذت صعودمان را دو چندان می‌کرد. در این پاکوب که روبرویمان میله‌ی فلزی قله نیز مشخص بود، به مسیرمان ادامه دادیم و در ساعت ۱۰:۴۵ به جانپناه دوشاخ رسیدیم. جانپناهی که با ورقه‌های فلزی در ساده ترین شکل ساخته شده بود. از این جانپناه به دو طریق می توان به قله‌ی دوشاخ رسید. مسیر غرب جانپناه که مسیری کاملا دست به سنگ و کمی چالشی‌ست و مسیر شمال شرق جانپناه که پاکوب و انتخاب ما نیز بود. این پاکوب با امتداد در جهت شمال و سپس به سمت جنوب (با دور زدن قله) به قله می‌رسید.در نهایت در ساعت ۱۱ به قله دوشاخ رسیدیم. به دلیل موقعیت خطرناک قله و نبود فضای کافی، عکس دست جمعی، در زیر قله گرفته شد. روی قله دوشاخ، در جهت شرق، پناهگاه پلنگچال و قله‌ی کماچال، در شمال، دوشاخ شمالی و سیاه‌سنگ وهمچنین بیشتر قله‌های خط الراس توچال مشخص بود. پس از استراحت، در ساعت ۱۱:۳۰ مسیر فرود را پیش گرفتیم.مسیر فرودمان تا قبل از قله‌ی چین کلاغ همان مسیر صعودمان بود. قبل از قله‌ی چین کلاغ به جای صعود مجدد قله، از طریق دوراهی‌ای که وجود داشت به سمت راست (غرب) تراورس کردیم. ادامه‌ی این مسیر، به یال غربی چین کلاغ می‌رسید که مسیر بهتری برای فرود بود.چون هدفمان فرود از دره بیدستان بود، در نقطه ای از یال، به سمت شرق و داخل دره متمایل شدیم. در ساعت ۱۴:۳۰ به چشمه رسیدیم. با نیم ساعت استراحت و صرف ناهار، مسیر داخل دره را ادامه دادیم و در نهایت در ساعت ۱۶ برنامه در شهرک بام تهران پایان یافت. حمید میرزائی   h.mirzaie26@gmail.com

برنامه‌ی صعود قله‌ی کماچال، در ساعت ۵:۱۵ صبح روز جمعه با حضور ۲۷ نفر از همنوردان، با عنوان اولین گام از سری برنامه‌های آماده سازی پلکانی صعود قله‌های علم کوه سبلان و دماوند آغاز شد.مسیر صعود ما، یال جنوبی کماچال بود. پس، از سمت شمال غربی پارکینگ توچال، از طریق یک ورودی، وارد جاده‌ای خاکی شدیم. پس از ده دقیقه پیمایش، با توجه به وجود شیبی تند در ادامه‌ی مسیر، تیم توسط سرپرست در جایی بدون شیب برای تنظیم باتوم متوقف شد. در ادامه با عبور از کنار دکل‌های برق و بعد از آن درختان کاج وارد شیب تندی شدیم که در جهت شمال غرب بود. برای جلوگیری از افزایش ناگهانی ضربان قلب و خستگی زودرس، سرقدم با قدم‌های آرام و پیوسته گام برداری می‌کرد. تنفس درست و استفاده‌ی موثر از باتوم از نکات قابل توجه در شیب‌های تند است که مرتب گوشزد می‌شد.در انتهای این شیب، منبع آبی وجود دارد که در کنار آن، تیم برای استراحت و معارفه متوقف شد. پس از این توقف و آشنایی اولیه، پیمایش همچنان در جهت شمال غرب ادامه پیدا کرد. پشت سرمان خورشیدی که بالا آمده بود با تابش روی گیاهان سبز و گل‌های رنگارنگ بهاری، عجیب جلوه‌گری می‌کرد.ادامه‌ی مسیر، شیب نیمه تندی داشت تا اینکه در نهایت در ساعت ۶:۴۰ به قله‌ی پاکوپا به ارتفاع ۲۲۶۵ متر رسیدیم (البته می توان قبل از قله‌ی پاکوپا مسیر را از سمت شرق نیز ادامه داد) در غرب قله، پاکوبی مشخص است که با گذر از دره‌ی پاکوپا به مکانی به نام هفت حوض در دره‌ی درکه (مسیر درکه - پلنگچال) می‌رسد. مکانی که شامل هفت حوضچه‌ی سنگی و طبیعی ست. چون ادامه‌ی مسیر، فرود با شیبی تند بود، روی قله‌ی پاکوپا نکات لازم برای گام برداری ایمن در این شیب، گفته شد. از قله‌ی پاکوپا مسیر به سمت شمال امتداد می‌یابد. در مکانی که به شکل گردنه بود (در شمال، کوه گُلارَنگ و در جنوب، قله‌ی پاکوپا) تیم برای صرف صبحانه متوقف شد.همزمان با صرف صبحانه، قله‌ی چین کلاغ در غرب، که از طریق گردنه کارا به قلل دوشاخ می‌رسید، معرفی شد. پس از حدود ۲۰ دقیقه، پیمایش در مسیر پاکوبی که روی یال امتداد داشت ادامه پیدا کرد. یالی که در شرق، دره‌ی درکه و غرب آن مسیر اصلی ایستگاه یک به پنج توچال بود. در بخش‌هایی از مسیر، شیب، تقریبا تند می‌شد.در ارتفاع ۲۶۰۰ متری به یک گوسفندسرا رسیدیم که بخشی از آن با سنگ‌هایی محدود شده بود. گل‌ها و گیاهان تازه روییده‌ی بهاری، لذت صعود را دوچندان می‌کرد. قله‌ی کلکچال و اسپیلت در شرق و دوردست خودنمایی می‌کردند.در نهایت بدون هیچ چالشی در ساعت ۹ به ارتفاع ۲۷۰۰ متری رسیدیم که یک دوراهی بود. پاکوب سمت راست (در جهت شرق) به شکل تراورس، به مسیر اصلی بین ایستگاه ۲ و ۵ می‌رسید. ما از طریق پاکوبِ سمت چپ که روبرویمان بود و شیب متوسطی داشت به مسیر ادامه دادیم. انتهای این شیب، مسیر به سمت شمال شرق و سپس شمال متمایل می‌شود و با گذر از کنار مسیر اصلی ایستگاه پنج، به قله‌ی کماچال می‌رسد.ما در نهایت ساعت ۱۰:۱۵ به این قله رسیدیم. در زمان اجرای برنامه، تابلویی روی قله نبود و تنها مشخصه‌ی قله، یک نقطه‌ی مختصات دار بود که روی آن «ولنجک N.G.O» حک شده بود. در شمال قله، خط الراس زیبای توچال که در پایین دست آن ایستگاه پنج و جانپناه اسپیدکمر بود، خودنمایی می‌کردند. در غرب و شمال غرب نیز قله‌های پلنگچال، گردنه‌ی اشترگردن و شاهنشین بود.روی قله، گروه به دو دسته تقسیم شد. هفت نفر از همنوردان به همراه یک مربی به ایستگاه پنج توچال و از آنجا از طریق تله کابین به ایستگاه یک رفتند. ما تیم باقی مانده نیز از طریق مسیر اصلی و در بخش‌هایی روی یال در ساعت ۱۲ به ایستگاه دو رسیدیم و پس از نیم ساعت استراحت و صرف ناهار در ساعت ۱۲:۳۰ از طریق مسیر اصلی، راهی ایستگاه یک شدیم. در نهایت، برنامه بدون هیچ چالشی در ساعت ۱۴ در پارکینگ توچال پایان یافت. حمید میرزائی   h.mirzaie26@gmail.com

درود به روح بلند کوهستان و بیدلان شیدایشدیواره‌ی سنگ‌نوردی داراب، واقع در استان فارس، به عنوان یکی از مقاصد پرطرفدار سنگ‌نوردان در ایران شناخته می‌شود. این دیواره به واسطه زیبایی طبیعی، چالش‌های فنی و شرایط مساعد جغرافیایی، جایگاهی ایده‌آل در میان علاقه‌مندان به این رشته ورزشی یافته است. با ارتفاعی بالغ بر 400 متر، دیواره داراب از مرتفع‌ترین دیواره‌های طبیعی کشور به شمار می‌رود. سنگ‌های آن عمدتاً از نوع آهکی بوده که شرایط مطلوبی را برای صعود فراهم می‌سازند. افزون بر این، آب و هوای معتدل و دسترسی مناسب به امکانات رفاهی در منطقه داراب، هر ساله پذیرای سنگ‌نوردان حرفه‌ای و آماتور از اقصی نقاط کشور است. شرح گزارش برنامه:تاریخ: چهارشنبه، بیست و ششم دی‌ماه سال 1430 هجری شمسی ساعت: 18:00 با هماهنگی سرپرست محترم برنامه، جناب آقای مهدی فراهانی، و با همراهی ۴ نفر از اعضای فنی باشگاه کوهنوردی آلپ (آقایان مهدی فراهانی، علیرضا رشید، حسین تمیمی، نوید محمدی و حسین مهاجرپور)، به منظور صعود به مسیر پارتیزان در دیواره داراب، عازم فرودگاه مهرآباد تهران شدیم. بر اساس برنامه‌ریزی قبلی و با تهیه بلیت پرواز توسط یکی از همنوردان، ساعت ۱۹:۰۰ به مقصد شیراز پرواز کردیم و در ساعت ۲۰:۳۰ به این شهر زیبا وارد شدیم. متعاقباً، با استفاده از دو دستگاه خودروی تاکسی فرودگاه، به سمت داراب حرکت کرده و در ساعت ۲۴:۰۰ به شهر داراب رسیدیم. با هماهنگی‌های صورت گرفته توسط سرپرست برنامه با جناب آقای سیروس اهوازیان (گشاینده مسیر پارتیزان)، محل اقامتی آرام با امکانات مناسب و دسترسی مطلوب در مقابل دیواره پارتیزان برای اعضای باشگاه مهیا گردید. پس از استقرار، کلیه همنوردان نسبت به آماده‌سازی کوله‌ها و تجهیزات فنی مورد نیاز برای صعود اقدام نموده و تا صبح استراحت نمودند. بر اساس برنامه‌ریزی از پیش تعیین شده، راس ساعت ۶:۰۰ صبح بیدار شدیم و به سمت محل آغاز صعود حرکت نمودیم. پس از پیمایش حدود ۱۰ دقیقه از محل اقامتگاه به پای دیواره رسیدیم و راس ساعت ۷:۰۰، تمامی نفرات مجهز و آماده، صعود را در قالب دو کرده مجزا (یک کرده ۲ نفره و یک کرده ۳ نفره) آغاز نمودند. طول‌های صعود: طول یکم: دارای درجه سختی 5.10b، به طول 50 متر، با یک کارگاه راحت و یک کراکس در میانه مسیر.طول دوم: دارای درجه سختی 5.10b، به طول 50 متر، با یک کارگاه راحت و بدون کراکس.طول سوم: دارای درجه سختی 5.10d، به طول 50 متر، دارای کارگاه راحت و بدون کراکس.پس از اتمام طول سوم، نفرات به یک فضای تاقچه بزرگ در ابتدای طول چهارم وارد شده و با رعایت اصول ایمنی و حمایت لازم، تراورسی را به سمت شمال و سپس به سمت شرق با حرکت در جهت رول‌ها طی نمودند. طول چهارم: طول این تراورس 50 متر بوده و درجه سختی آن 5.10b و بدون کراکس می‌باشد.این تاقچه بزرگ، محل مناسبی جهت استراحت و شب‌مانی بوده و توصیه می‌شود به منظور صعود ایمن‌تر، پس از صعود تا اواسط طول چهارم، شب را در این محل سپری نموده و صعود مابقی مسیر در روز بعد انجام گیرد. پس از استراحتی کوتاه، نفرات به همان ترتیب کرده اول و دوم صعود را ادامه داده و در کارگاه انتهای طول چهارم که طاقچه‌ای نسبتاً کوچک است (مناسب برای استقرار دو نفر، با اندکی ناراحتی برای سه نفر و دشواری برای چهار نفر)، مستقر شدند. کرده اول پس از صعود، بلافاصله طول پنجم را آغاز نمود تا کارگاه برای نفرات کرده دوم خلوت شود. طول پنجم: از کنار یک کنج با لاخ سنگ و یک کراکس در انتهای مسیر، به طول 50 متر و با درجه سختی 5.10b بوده و تا زیر کلاهک ادامه داشت. کارگاه این طول نیمه‌راحت بود.در ابتدای طول ششم، صعود با یک تراورس به سمت شرق ادامه یافت.طول ششم: تا روی طاقچه، به طول 15 متر و با درجه سختی 5.10d بود.پس از اتمام این طول، به یک طاقچه وسیع و راحت با کارگاه مناسبی رسیدیم که در آن یک باکس سفید حاوی دفتر یادداشت خاطرات صعود به دیواره قرار داشت. در ساعت ۱۲:۳۰، تمامی نفرات به این محل رسیده و پس از استراحت و ثبت خاطرات، به صعود طول هفتم دیواره پرداختیم.طول هفتم: دارای درجه سختی 5.10d، به طول 35 متر، با کارگاه راحت و بدون کراکس.طول هشتم: دارای درجه سختی 5.11a، به طول 30 متر، با یک کراکس در میانه مسیر و کارگاهی نیمه‌راحت.طول نهم: با یک تراورس به سمت غرب آغاز شده و دارای شیب منفی و کنج خفته به طول 30 متر و درجه سختی 5.11c می‌باشد.در ساعت ۱۴:۰۰، تمامی اعضا به این طول رسیدند و با توجه به محدودیت زمان و برنامه بازگشت، و همچنین درجه سختی طول‌های بعدی، از ادامه صعود صرف نظر نمودیم. شایان ذکر است:طول دهم: دارای درجه سختی 5.10d و به طول 30 متر.طول یازدهم: دارای درجه سختی 5.10a و طول 15 متر است.پس از فرود از طریق کارگاه‌های طول‌های هفتم، هشتم و نهم، که بر روی همان کارگاه‌های صعود انجام شد، و پس از رسیدن به باکس سفید، استراحت و ثبت تصاویر، جهت فرود بعدی، از کارگاه ایجاد شده در سمت راست کلاهک تا اواسط طول چهارم فرود آمدیم. برای فرود از طول چهارم به سوم، پایین‌تر از درختچه، کارگاه زنجیر حلقه وجود داشته که مسیر آن با سنگ‌چین مشخص گردیده است. لازم به ذکر است که از این کارگاه تا کف مسیر دیواره، شکاف‌هایی وجود دارد که می‌بایست نسبت به احتمال گیر کردن طناب در آنها دقت کافی مبذول گردد.در نهایت تمامی نفرات در ساعت 21 به محل اقامت رسیدیم و پس از کمی استراحت برای بازدید و گردش و صرف شام به شهر داراب رفتیم.با هماهنگی قبلی برای بازگشت، دو عدد خودرو شخصی که جناب آقای سیروس اهوازیان، میزبان محترم، تدارک دیده بودند، روز جمعه ساعت 7 صبح به سمت شیراز رفت و پس از بازدید از حافظیه و باغ ارم شیراز و صرف نهار، ساعت 15 در فرودگاه شیراز حاضر شده و به سمت تهران بازگشتیم. تمامی اعضای باشگاه کوهنوردی و اسکی آلپ تهران ساعت 17 روز جمعه به تهران رسیدند و برنامه پایان یافت. نکات مهم:بهتر است برای صعود این دیواره از تهران و جلوگیری از خستگی، حتماً سفر هوایی را انتخاب کنید.صعود خود را حتماً با هماهنگی افراد محلی و بومی و حتماً با مشورت گشاینده مسیر، جناب آقای سیروس اهوازیان انجام دهید.بهترین فصل صعود این دیواره بهار تا پاییز است.به علت آهکی بودن و تیز بودن جنس سنگ دیواره داراب، بهتر است حتماً دستکش انگشت‌دار همراه داشته باشید.بهتر است برای کنترل زمان و زمانبندی مناسب برای صعود، حتماً روی تاقچه بزرگ اواسط طول چهارم شب‌مانی داشته باشید (کاملاً امن است).حتماً جهت فرود از بالای باکس سفید از کارگاه‌های زنجیر سمت راست استفاده کنید و تا حد امکان از روی کلاهک فرود نیایید.حتماً هر کرده دارای دو طناب 60 متری و 20 الی 25 عدد کوییک باشد. بلندترین طول دیواره دارای 20 عدد میانی می‌باشد.پی نوشت گزارش:نزدیک‌ترین مرکز درمانی: بیمارستان امام حسن مجتبی دارابمشاهده عکس های برنامه : کلیک کنید تهیه گزارش : حسین مهاجرپور hmp@gmx.com